СТАНЬ VIP

Պարույր Սևակ

В этом разделе запрещается писать русскими или латинскими буквами.
Այս բաժնում կարելի է գրել միայն հայերեն տառերով

Պարույր Սևակ

Сообщение:#31  Сообщение Армине » 01 окт 2008, 01:01

ՀԱՅԱՍՏԱՆ

Իմ քաղցրանո՜ւն,
Իմ բարձրանո՜ւն,
Իմ տառապա'ծ,
Իմ փառապա'նծ:
Հների մեջ` դու ալեհեր,
Նորերի մեջ` նոր ու ջահել.
Դու` խաղողի խչմարված վազ,
Վշտերդ` ջուր, ինքդ ավազ.
Դու` բարդենի սաղարթաշատ,
Առուն ի վար փռված փշատ.
Դու` կիսավեր ամրոց ու բերդ,
Մագաղաթյա մատյանի թերթ.
Դու` Զվարթնոց-ավեր տաճար,
Կոմիտասյան ծիրանի ծառ.
Դու` ջրաղաց խորունկ ձորում,
Դու` հորովել անուշ ծորուն,
Փայլ գութանի արծաթ խոփի.
Դու` նե'տ, նիզա'կ, մկո'ւնդ կոպիտ,
Դու` հայրենի ծխանի ծուխ,
Դու` անգի'ր վեպ, դու Սասնա ծո՜ւռ...

Իմ փառապա'նծ,
Իմ տառապա'ծ,
Իմ բարձրանո՜ւն,
Իմ քաղցրանո՜ւն:
Դու մրգերի շտեմարան,
Ոսկևազյան գինու մառան.
Դու` թավշե դեղձ, դու` փրփուր հաց,
Արտաշատյան խաղող սևաչ.
Դու Սևանի վառվող կոհակ.
Երևանի սյուն ու խոյակ.
Դու` հանգրվան, կանչող փարոս,
Դու հայկական գերբ ու դրոշ.
Խոսուն վկա կոտորածի
ՈՒ վճիտ աչք ցամքած լացի.
Արդարության ահեղ ատյան,
Սրի պատյան,
Սիրո մատյան -
Միշտ հի'ն ու նո'ր իմ Հայաստան:
Аватара пользователя
Армине
Супермодератор
Супермодератор
Информация: Показать детали

Պարույր Սևակ

Сообщение:#32  Сообщение Армине » 01 окт 2008, 01:07

ՑԱՎՆ Է ՀԱՃԱԽ ԱՌԱՋ ՄՂՈւՄ

Անհարմար է բոբիկ քայլել,
Այս կոշիկն էլ շատ է նեղում:
Ինչպե՞ս քայլել առանց ուղու,
Այս ճամփան էլ շատ է շեղում:
Դոփել տեղու՞մ: Բայց դրանից
Ո՛չ կոշիկըդ կլայնանա,
Ո՛չ էլ ցավը կմեղմանա...

Ցա՜վն է հաճախ առաջ մղում:

ԳԻՏԵ՞Ս, ՍԻՐԵԼԻՍ...

Գիտես, սիրելի՛ս,
Ո՛վ է անխելքը,
Եվ անբուժելի՝
Ո՛ր խոցն ու վերքը.
-Երբ ո՛չ թե կտրում,
Այլ համբուրում ես
Քեզ անխղճորեն
Հարվածող ձեռքը:
Аватара пользователя
Армине
Супермодератор
Супермодератор
Информация: Показать детали

Պարույր Սևակ

Сообщение:#33  Сообщение Армине » 01 окт 2008, 01:09

ՄԱՅՐԵՆԻ ԼԵԶՈՒ

Դու մեր մեծ երթի գավազանակիր
Եվ մեր պատմության մեծագո՜ւյն դիվան,
Մեր ազնըվության գովասանագիր,
Մեր մտքի պահեստ, հոգու օթեւան:
Անցյալին պարզված դու մեր լսափող,
Եվ մեր խոսափող՝ գալիքին ուղղված:
Դու մեր սրբություն՝ կնքված Մեսրոպով,
Նարեկացիով օծված ու յուղված:

Դաժան դարերի ամե՛ն մի ժամին
Շա՜տ բան է խլել մեզնից թշնամին:

Բարդելով վերքին վերք ու անարգանք,
Հեծության վրա մի նոր հեծություն՝
Խլել է մեզնից հանգիստ ու հարգանք,
Խլել է մեզնից փառք ու մեծություն,
Խլել է կյանքը մեր եւ... կյա՜նքից էլ թանկ՝
Մեր հո՛ղը, հո՛ղը,
Մեր սուրբ հայրենի՜ն:

Շա՜տ բանից է զրկել մեզ վայրենին:
Մեր կերած հացին քսել է նա ժա՛նգ,
Բայց եւ...դարավոր բնիկ վայրերի
Կորըստի լեղի կարո՜տն է քսել,
Մեր խումին խառնել մեր սուրբ մայրերի
Արցու՛նքը, սակայն... եւ արյու՛նը սեւ,
Բայց մենք չենք զրկվել... մեր բերնի համից,
-Քաղցրացել ենք մենք...մեր քաղցր բառով,
Մեր հայրենահամ անուշ բարբառով:

Շա՜տ բանից է զրկել մեզ թշնամին:
Իր ձեռքով նա մեր ձեռքերն է հատել,
Հատել է ականջ ու ոտնաթաթեր,
Աչքեր է հանել դաշյունով իր սուր,
Կտրել է նաեւ արմատից լեզուն,
Եվ սակայն... իզու՜ր.
Չի՛ հատվել լեզուն,
Մնացել է նա՝ հատվե՜լով անգամ...

Քե՛զ՝ մեր հայկական եւ արամական,
Չկարողացան քեզ խլել մեզնից,
Ո՛չ խարդավանքով արամեական,
Ո՛չ բյուզանդական սիրով անազնիվ,
Ո՛չ Ահրիմանի ահեղ նետերով,
Ո՛չ Քրիստոսի մարդ-չմարդությամբ,
Ո՛չ Մուհամեդի ճմլիչ ոտերով,
Ո՜չ ճշմարտությամբ,
Ո՜չ էլ ստերով:

Չկարողացա՛ն քեզ մեզնից խլել:
Եվ պարզ է հիմա, հստակ ու որոշ,
Որ չե՜ն ել կարող քեզ մեզնից խլել,
Ինչպես չեն կարող խլել մի դրոշ,
Որ հազարամյա դաժան մարտերում
Փողփողացել է միշտ էլ...սրտերու՜մ:

Ո՛չ, քեզ ո՛չ մեկը կուլ տալ չի՜ կարող,
Ագահ կոկորդում դու խոր ես խրվում:
Ո՛չ, քեզ ո՛չ մեկը փուլ տալ չի՜ կարող,
Ինչպես երկինքը երբեք չի փլվում:
Չե՜ս խլվի երբեք,
Չե՜ս փլվի երբեք,
Ինչպես արյունից գու՛յնը չի խլվում...

Եվ ի՞նչ խաչագող դեռ պիտի հասնի,
Որ քեզ կամենա գողանալ մեզնից
(Մի՛ ասա «մեզնից», «աշխարհի՛ց» ասա).
Չէ՞ որ դու հիմա ոչ միայն լեզու,
Այլեւ մասո՜ւնք ես,
Մասո՜ւնք ես մի սուրբ,
Անկողոպտելի մասո՜ւնք սրբազան՝
Դարերի խորքից դարերին հասած:

Մասո՞ւնք: Ինչպե՞ս թե:Մասունքըս ո՜րն է:
Մասունքի տեղը տուփն է կամ հորն է:
Իսկ դու՝ դարավոր, բայց եւ առույգ ես,
Գիսավոր ծուխ ես, բայց եւ խարույկ ես,
Ինչքան պարզ՝ նույնքան ասպետական ես,
Շատերի մեջ ես, բայց պետական ես,
Եվ դրանով իսկ դու պետքական ես
Այն պետությանը, որ վաղը պիտի
Լուսնից ու Մարսից ինքն իրեն դիտի...
Аватара пользователя
Армине
Супермодератор
Супермодератор
Информация: Показать детали

Պարույր Սևակ

Сообщение:#34  Сообщение Армине » 01 окт 2008, 01:13

Նորօրյա աղոթք

Արդեն 10 տարի, 110 տարի, 1010 տարի
Ես վախենում եմ,
Շատ եմ վախենում,
Բյուրավոր ու բու'թ հավատացյալից,
Բյուրատեսք ու սու'տ հավատացյալից:
Եթե Աստված եք՝
Փչեցեք, նրանց բոլոր մոմերը,
Մարեցե'ք, նրանց ջահերն այլազան,
Որ եղիցե...լու՜յս:
Եվ ո'չ մի գավթում մի' ընդունեցեք
Նրանց մատաղը,
Որ իրենցը չէ, այլ գողացված է,
Մերժեցե'ք նրանց զո'հն էլ խոստացյալ,
Որ...զոհ չգնա ինքը հավատը՝
Մաքու՜ր-վսե՜մը,
Անկեղ՜ծ-անսու՜տը:
ՈՒ թե Աստված եք՝
Ամուր փակեցեք ձեր ականջնե'րն էլ
Նրանց սողոսկուն աղոթքի դիմաց՝
Անգի՜ր-ինքնահո՜ս-հաշվեկշռվա՜ծ աղոթքների,
Որով խաբում են ո'չ իրենց,
Այլ ձեզ
Եվ բավակա՜ն է-հասկացե՜ք ընդմիշտ,
Որ Աստծուն նույնիսկ հայհոյողները
Շա՜տ ավելի են գերադասելի,
Վանսզի նրանց բարկացրել է ինքը հավատը՝
Խոցվա՜ծ-արյունո՜տ,
Այրվո՜ղ-ապտակվա'ծ,
Ցավա՜ծ-ճչացո'ղ,
Մանուկ հավատը,
Որ հայր դառնալու համար է ծնվել:
ՈՒ, եթե Հայր եք՝
Մի' թողեք,
Որ սուտ հավատացյալներն սպանեն նրան:
-Ինչքան էլ ծանր է մանուկ թաղելը,
Մանուկ պահելը ծանր է ավելի...
Аватара пользователя
Армине
Супермодератор
Супермодератор
Информация: Показать детали

Պարույր Սևակ

Сообщение:#35  Сообщение Армине » 01 окт 2008, 01:14

ԽԵՆԹԸ

Ես նայում եմ իմ ձեռքերին,
Ա՛յնպես նայում,
Որ դիտողը ինձ կարող է խենթ համարել:
Նայո՜ւմ-նայո՜ւմ,
Շուռ ու մուռ եմ տալիս այնպե՛ս,
Քարկըտիկ եմ կարծես խաղում առանց քարի:
Ու նրանց հետ խոսում եմ ես
(Նաև խոսո՜ւմ)
Եվ համարրյա նույն լրջությամբ,
Ինչպես Համլետ արքայազնը՝ լերկ գանգի հետ,
Որովհետև... այս ձեռքե՜րը,
Միայն սրա՛նք,
Սրա՜նք պիտի լոկ վկայեն,
Թե եղե՞լ ես դու իմ կյանքում,
Ունեցե՞լ եմ երբևէ քեզ,
Զգացե՞լ եմ քեզ՝ համի պես,
Ապրե՞լ եմ քեզ՝ ցավի նման:
Այս ձեռքե՛րը,
Միայն սրա՛նք,
Սրա՜նք պիտի լոկ վկայեն,
Որովհետև...
Ինձ եղածը մտապատրանք է լոկ թվում,
Կարդացած վե՛պ,
Ուրիշ մեկի պատմած երա՜զ:
Ու չեմ հիշում մինչև անգամ քո դեմքը ես.
Տանջում եմ ինձ,
Չեմ ներում ինձ,
Ատում եմ ինձ,
Բայց... չե՜մ հիշում դեմքըդ անգամ:

Միայն սիրված ու համբուրված աչքերը քո,
Ասես քեզնից ընդմիշտ պոկված,
Ուր նայում եմ՝ ինձ են նայում,
Ուր նայում եմ՝ գտնում են ինձ,
Այն Բախտի պես,
Որ դիցապաշտ հին հույներին
Հետևում էր ամբողջ կյանքում...

Անգամ դեմքդ չեմ հիշում ես...
Ու թե հիշեն՝
Միայ՛ն սրանք,
Լոկ ձեռքե՜րըս պիտի հիշեն
Ու վկայեն, որ դու կայի՛ր,
Որ դու եղա՛ր:
Իրո՜ք եղար:
Միայն սրա՛նք պիտի հիշեն
Քո ձևե՛րը,
Մա՛շկը, Հո՛տը,
Սարսո՛ւռը,-
Քեզ՝ ամբողջովի՜ն...

Ու չնայե՞մ իմ ձեռքերին
Ու չնայե՞մ այնպե՛ս, այնքա՛ն,
Որ դիտողը ինձ կարծի... խենթ:

Ու թե կարծի՝ կսխալվի՞...
Аватара пользователя
Армине
Супермодератор
Супермодератор
Информация: Показать детали

Պարույր Սևակ

Сообщение:#36  Сообщение Армине » 01 окт 2008, 01:16

Ձյունը

Սիրում եմ ես ձյունը:

Սիրում եմ ես ձյունը,
Երբ նա իջնում է
Անտես երկինքներից այս մայթերին,
Եվ մեծաքա~յլ , դանդա~ղ դու շրջում ես,
Ինքդ էլ չիմանալով անրջում ես
Այն, ինչ կյանքով վեհ է և անթերի:

Սիրում եմ ես ձյունը:

Երբ նա իջնում է ,
Դու հիշում ես հանկարծ
Անցած տարիներիդ խայտանքը մանկական,
Եվ քաղցրորեն սիրտդ քեզ տանջում է:
Դու հիշում ես հանկարծ
Երբեք չմոռացված այն աղջկան,
Որի թարթիչներին իջած ձյունը
Լսելի է դարձել սրտիդ բաբախյունը…

Սիրում եմ ես ձյունը:

Երբ նա իջնում է,
Ինքդ էլ չիմանալով` անրջում ես,
Որ գալիքը, վաղը,որ ապագան
Քեզ չտեսած անգամ`
Ճանաչում է,
Եվ հաճույքից սիրտդ խենթորեն ուռչում է.
Քաղցր է թվում ,որ դու
Այս կյանքում չես ծնվել օրապակաս,
Որ ապրում ես,որ կաս,
Որ շնչում ես….

Սիրում եմ ես ձյունը:
Երբ նա իջել է,
Երբ իջել է նաև լռությունը,
Եվ մեծաքայ~լ, դանդա~ղ, լուռ շրջելով,
Դու զգում ես նրա փխրության վրա
Քո մարդկային մարմնի ծանրությունը:
Аватара пользователя
Армине
Супермодератор
Супермодератор
Информация: Показать детали

Պարույր Սևակ

Сообщение:#37  Сообщение Армине » 01 окт 2008, 01:17

Հանգստացրո'ւ ինձ,
Հանգստացրո՜ւ...
Օգնի'ր, որ ցավըս...
Չի՜ անցնի ցավըս:
Գուցէ պետք էլ չէ, որ անցնի ցավը:
Նա էլ է ծնունդ,
Ինչ-որ երեխա
Եվ... իր ապրելու իրավունքն ունի...
Օգնի'ր, որ ցավիս ետևո'ւմ պահվեմ.
Հանգստացրո'ւ ինձ,
Հանգստացրո՜ւ...
Ինչի՞ համար է այս երկմտանքը.
Չէ՞ որ տանջվել եմ ես ազնվորե՜ն:
Թող որ ամեն բան բաց պատկերված չէ,
Սակայն ամե՜ն բան պատկերացված է:
Ինչ-որ հնարքով կողպի'ր մտքերըս.
Հանգստացրո'ւ ինձ,
Հանգստացրո՜ւ...
Անչափ կարոտ եմ շատ պա'րզ խոսքերի`
Տափակ-կրկընվա՜ծ,
Շատ գործածվելուց ողո՜րկ-լպրծո՜ւն,
Բայց նաև միա'կ-չփոխարինվո'ղ
Շատ պա՜րզ խոսքերի:

Թող որ այցելեն ինձ այդ խոսքերը:
Եվ այնժամ գուցե ես ժպտամ նորից
Եվ իմ ժպիտով ինձ հանգստացնեմ:
Սակայն մինչ այդ ի՜նչ խոսքով կուզես
Հանգստացրո'ւ ինձ,
Հանգստացրո՜ւ...

Հանգստացրո'ւ ինձ`
Չգիտե՜մ ինչով:
Գուցե` ոչնչով:
Էլ չկա՜ հրաշք:
Իսկ դու կարող ես հրաշք ստեղծել
Թաքուն երազված կետկետուն քայլիդ հնչուն նազանքով`
Իմ շրջակայքում,
Փոշով խավապատ հայելու վրա`
Քո փորագրիչ-նկարիչ մատի մի խզբզանքով,
Որ նման լինի անհայտ մի լեզվի նշանագրի:
Իսկ սա մի՜շտ ունի ունի թալիսմանի ուժ...
Տո'ւր ինձ մի խորհուրդ,
Խորհուրդ այնպիսի',
Որ ո'չ մի բառով չի բռնադատվում:
Էլեկտրագրի'ր մի գալարագիծ կամ մի լուսալիք,
Ինչպես անում են ճշգրիտ կոչված սարքերը միայն:
Թարգմանությունը մի՜շտ սպանում է:
Քե'զ մի թարգմանիր.
Ի'նձ հանգստացրու,
Հանգստացրո՜ւ...
Տիեզերքի մեձ բոլոր մարմիններն ունեն գնդի ձև:
Եվ հիմա չունեմ ես իմ մեջ ոչի՜նչ,
Որը չլինի հանգույցի' նման,
Կոճակի' նման,
Նաև կորիզի՜.
Սե'րը,
Տանջա'նքը,
Մտքե՜րըս բոլոր`
Հանգույցի' նման,
Կոճակի' նման,
Նաև կորիզի՜:
Տափակացրու.
Ինձ հանգստացրո՜ւ...

Ասա. «Հերի՜ք է»:
Եվ ասա. «Կա'նգ առ»:
Ու ես կանգ կառնեմ,
Ինչպես նագնում են
Տրամվայների մոտեցող-հասնող շնչառությունից,
Ինչպես կանգնում են փակ դռան հանդեպ:
Ու ես չե'մ ուզում ոչի՜նչ ուզենալ.
Ո'չ այն պատճառով,
Որ ուզենալը վիրավորիչ է,
Այլ ա'յն պատճառով,
Որ պատճառ չկա բան ուզենալու:
Բայց, այսուհանդերձ, ինձնից էլ թաքուն,
Գուցե կուզեի մի պահ կանգ առնել,
Ինչպես կանգնում են
Ո'չ թե մոտեցող տրամվայների շնչառությունից,
Փակ դռան առջև,
Այլ այնպես,
Ինչպես կանգնում են նաև ծաղկի՜ հանդիման...
Դու այնպե'ս ուզիր,
Որ ես չուզենա՜մ.
Հանգստացրո'ւ ինձ,
Հանգստացրո՜ւ...
Аватара пользователя
Армине
Супермодератор
Супермодератор
Информация: Показать детали

Պարույր Սևակ

Сообщение:#38  Сообщение Армине » 01 окт 2008, 01:17

Երկու սիրո արանքում

Մի անինքնասեր տգեղ կնոջ պես
Սիրահարվել է ինձ տխրությունը,
Որին չեմ սիրում
Եվ այդ պատճառով
Նա իր հագուստն ու անունն է փոխում –
ՄԵրթ ` կոչվում թաղիծ,
Մերթ` կարոտ,
Մերթ` վիշտ,
Ցավ կամ տրտմություն:
Հետապնդում է
Ու չի հասկանում,
Որ մենք չենք սիրում հետապնդողին,
Որ մենք սիրում ենք ու գերվում նրանա,
Ում դուր չենք գալիս:
Ես էլ իմ հերթին
Իմ ամբողջ կյանքում
Հետապնդում եմ ուրիշին`
Նրան,
Որ նույնպես , դիտմամբ,
Անունն է փոխում –
Այն հույսով գուցե,
Թե մոլորվելով `
Հետքն իր կկորցնեմ –
Մեկ խնդություն է անվանում իրեն,
Մեկ ` ուրախություն,
Կայտառություն է
Կամ պայծառություն :
Հետապնդում եմ
Ու չե~մ դադարի,
Մինչև նա, անուժ,
Մինչև նա, տրված,
Ինձ չասի.
:

Վկան `
Այն կանայք,
Որոնց ոչ անունն ու ոչ էլ հասցեն
Նշել չեմ կարող...
Аватара пользователя
Армине
Супермодератор
Супермодератор
Информация: Показать детали

Պարույր Սևակ

Сообщение:#39  Сообщение Армине » 01 окт 2008, 01:19

Լավագույնը
Լավագույն ժպիտ ասվածը , անշուշտ,
Փակ աչքերովն է:

Իսկ լավագույնը երազանքների`
Բաց աչքերովը:

Լավագույն երգը
Բաց պատուհանից – հեռվից լսածն է:

Լավագույն խոսքը
Լռության խորքում լռին ասածն է:

Լավագույն ազգը այն է, երևի ,
Որ չի կամանեում հսկա կայսրություն:

Լավագույն հավատն այն է, որ երբեք
Չի դառնում կրոն:

Լավագույն դիմակն այն է, անակասկած,
Որ կոչվում է դեմք:

Լավագույն դերը`
Վատ խաղացվածը:

Լավագույն սերը `
Կիսա~տ թողածը:

Լավագույն տանջված ու տառապածը
Վարդն է:

Լավագույն կապիկն աշխարհում
Մարդն է երևի:

Լավագույն մարդն էլ
Ներեցեք... ես եմ...
Аватара пользователя
Армине
Супермодератор
Супермодератор
Информация: Показать детали

Պարույր Սևակ

Сообщение:#40  Сообщение Армине » 01 окт 2008, 01:20

Վարք մեծաց

Ու՜շ-ու՜շ են գալիս, բայց ո´չ ուշացած.
ծնվում են նրանք ճի´շտ ժամանակին:
Եվ ժամանակից առաջ են ընկնում,
Դրա համար էլ չեն ներում նրանց:
Անտոհմ չեն նրանք կամ անհայրենիք,
Հասարակ մորից ու հորից ծնված ՝
Սերում են նրանք և ա´յն վայրենուց,
Որ էլ չէր կարող ապրել քարայրում:
Սերում են նրանք և ա´յն ծերուկից,
Որ նախընտրում էր քնել տակառում:
Սերում են նրանք և ա´յն պատանուց,
Որ սիրահարվեց իր իսկ պատկերին:
Սերում են նրանք բոլո՜ր նրանցից,
Որ սատանայի հոգի են ծախում,
Միայն թե ամեն մտածածն իրենց.
Ի՜նչ փույթ թե սատկեն ժամանակից շուտ:
Անվտանգ՝ ինչպես հրդեհն արևի,
Անվնաս՝ ինչպես օգտակար լորտուն,
Վախ են ներշնչում պետություններին
Մինչև իսկ իրենց կամքին հակառակ:
Արքաների հետ խոսում են "դու" ով,
Եթե, իհարկե, լսում են նրանց,
Իսկ թե չեն լսում, մե՜կ է, չե՜ն լռի,
Կխոսեն նույնիսկ իրենց կոշկի´ հետ:
Ով սահմանում է նոր օրենք ու կարգ՝
Հայտարարվում է և օրենքից դուրս:
Բայց չեն վախենում նրանք չար մահից.
Ապրում են դժվար ու մեռնում են հեշտ...
Аватара пользователя
Армине
Супермодератор
Супермодератор
Информация: Показать детали



Вернуться в Բանաստեղծություններ



 


  • Похожие темы
    Комментарии
    Просмотры
    Последнее сообщение